Zaskakująco dobra hagiografia filmowa. Dobrze dobrane sceny z jego biografii. Świetnie obrazują siłę ducha tej postaci Niektórzy piszą, że bardzo słaba rola Woronowicza. Odwrotnie. Wyjątkowo udana. Taki właśnie Popiełuszko był: cichy, nieco nieśmiały, trochę wycofany, dobroduszny, a nawet jak piszą tu co niektórzy pierdołowaty. Taki prostolinijny księdzu z chłopskiej rodziny. I Woronowicz uniósł tę rolę, stworzył spójną postać.

Film raczej o idei, która przenikała życie Popiełuszki i o jego szczególnej charyzmie, bardziej niż biografia filmowa, czy pomysł na kino z ambicjami.

Scenariusz momentami bardzo naiwny, ale nie zaszkodziło to zbytnio 'Popiełuszce'.

O reszcie postaci w tym filmie nie ma sensu pisać bo miały być tylko słabym odblaskiem dla postaci Jerzego.

Co do Popiełuszki to trudno ustrzec się wrażeniu, że przez swoją jednoznaczną postawę i właśnie prostolinijność, stał się na własne niejako życzenie ofiarą okresu stanu wojennego. Tak bardzo oddał się temu w co wierzył, że stracił instynkt samozachowawczy. Właśnie takie osoby często zostają męczennikami. Prowokował system i służby, więc ci musieli go wcześniej czy później dopaść. Najlepiej obrazuje to scena gdy zanosi ubekom kawę czy herbatę. Dla niego był to odruch najwyższej dobroci i wolności, że dba się nawet o wroga, a oni rozumieli z tego tylko tyle, że klecha tak się już szarogęsi, że zaczyna się z nich nabijać i gra z nimi w ch..a. Nie mogło się to dla niego dobrze skończyć.

Zresztą działalność Popiełuszki przypadała na okres, że względu na sytuację międzynarodową na upadek komunizmu było jeszcze za wcześnie. Np. Polska gospodarka nie miała swojego rynku poza RWPG. Łatwiej protestować, niż tworzyć coś konstruktywnego.

Trudno się też oprzeć wrażeniu, że Popiełuszko nie odnalazłby się w rzeczywistości po 89 roku. Jego dobroć łatwo mogłaby zostać wykorzystana przez rozmaitych cwaniaczków typu księdza Rydzyka.